ben bazen...

biliyor musun, ben bazen aya gidiyorum…

dünyadan elimi eteğimi çekiyorum, herkesten uzaklaşıyorum ve aydan bakıyorum dünyaya…

koşuşturan insanlar görüyorum bir telaş bir telaş… 

para kazanma, en iyi , en güzel olma, diğerlerine yetişme, kimseciklerden geri kalmama vs. vs telaşı...

hem diğerleri gibi hem de onlardan farklı olma telaşı…

okul, iş, ev, çarşı-pazar, alışveriş, çoluk-çocuk, akraba, konu-komşu, dedikodu,  siyaset, dizi, eğlence falan filan hadi hep beraber … 

yuvarlanıp gidelim…

işte ben aya çıktığım zamanlarda uzaktan seyrediyorum bu büyük düzeni, bu büyük kaosu…

benden başkası da olmadığı için mecburen kendimle konuşuyorum orada:

“burada çok kalamazsın” diyorum,

“aşağı inmeli usulca aralarına karışmalı, koşturacak birşeyler bulmalısın”

“ne anlamı var? bir süre sonra hepsinden sıkılacağım ve gene buraya geleceğim”

“çünkü yaşamanın başka yolu yok...”