yazamazken...

canım nasıl yazı yazmayı çekiyor... 

öyle güzel satırlar, anlatılar, yazılar okuyorum ki nasıl imreniyorum, nasıl kıskanıyorum...

hemen kaleme kağıda sarılıp şakır şakır döktürmek, okuyanın yüzünde gülümseme bırakacak cümleler bulup yazmak, kendim gibilere iyi gelecek hikayeler anlatmak istiyorum...

kalemi elime alıp sayfayı çevirdiğimde zihnim boşalıveriyor, kalakalıyorum...

söyleyecek  söz, yazılacak bir kelime, anlatacak bir hikaye bulamıyorum... 

kafam bu kadar doluyken nasıl da böyle dilsizim...

sessizce bakıyorum boş sayfaya yazdıklarımı okumayı bekleyen gözlerinize bakıyormuşum gibi...

orada bakışırken gözlerimden her şeyi okuyuverin istiyorum, uzun uzun yazmama gerek kalmasın...

yaşadığım gelgitleri , iniş çıkışları hemen görüverin...

sonra kaldığım yerden devam edişimi, ayağımı uzatmış otururken kurduğum hayalleri...

gitmek istediğim gezileri, yapmak istediğim resimleri, seramikleri...

okumak, konuşmak, anlatmak istediğim kitapları...

içinde kaybolduğum filmleri...

tanışmak istediğim insanları, girmek istediğim ortamları, maceraları...

hayatla, insanlarla nasıl başa çıktığımı, nasıl başa çıkamadığımı...

dile getirmediğim kırgınlıklarımı, öfkemi, hep yanımda taşıdığım hüznümü...

eski günleri hala ne çok özlediğimi...

uçuran sevinçlerimi, neşemi, enerjimi...

gözüne baktığım çiçeklerimin açışını, 
baharın gelişini, denizin kokusunu...

bir çırpıda okuyuverin gözlerimden...

uzun uzun anlatmadan...

sanki çok güzel cümlelerle yazıvermişim gibi...