sen neredesin?

- sen nerdesin?
- izmir'deyim anne...
- çok özledim seni...
- bende seni özledim, gelicem yakında görüşeceğiz...
- sen nasılsın? merak ediyorum seni, işin gücün var tabi... sen iyi olda... çok özledim...

her ay uçağa atlayıp annemi görmeye gidiyorum, annem iki yıldır alzheimer...
abimlerin olduğu şehirde yaşamaya başladı.

hergün görüşürken ayda bir görüşür olduk çok özlüyor, çok merak ediyor beni...

kendisinin değil benim gittiğimi sanıyor...

yanına gittiğimde özlemle sarılıp öpüyor, gözleri doluyor, mutluluktan orada kim varsa öpmeye başlıyor, sonra sıra tekrar bana geliyor ve bir kere daha öpüyor...

benim de gözlerim doluyor...

aynı şeyleri tekrar tekrar konuşuyoruz, bizimle konuşmak istiyor ama konuşulan konular gittikçe azalıyor...

durup durup "çok mutlu ettiniz beni" diyor, onun edilgen, uslu, söz dinleyen çocuk hali içime dokunuyor... yaşlı, lekeli, buruşuk elini tutuyorum...

artık boyanmayan saçları bembeyaz olmuş, gözbebekleri soluklaşmış..

onu güldürecek şakaları tekrar tekrar yapıyoruz abimlerle, hep birlikte bir daha gülüyoruz...

geçmişi, insanları, anıları  hatırlatmaya çalışıyoruz, eski günlerden konuşmaya çalışıyoruz,

eski annemle konuşmaya çalışıyoruz...

oysa o çocuklar gibi anını yaşıyor, "çok mutlu ettiniz beni" diyor yine...

gitme vakti geliyor tekrar sarılıyoruz,

arkamızdan el sallamaya bahçeye çıkıyor...

buruk ve üzgün bakışlarla el sallıyor, içim acıyor...

ertesi gün yeniden arıyorum

"sen nerdesin? çok özledim ben seni"...