18 Aralık 2010

PROLOG

PROLOG

insan, ömrünce yanağını
dayayacağı bir başka yanak,
yüreğini dayayacağı
bir başka yürek aranır durur,

“bırakma uykuya gömüleyim!”
yahut, “uyursam, bırak,
yanında uyuyayım,
korkmadan, uyanamamaktan!”
diyebileceği birini...

bir insan, bir ağaç ya da bir taş,
bir mevsim, bir kitap, bir sanat, ne olursa...
sonra, o şeyin içinden derinden derine
duyduğu sese, tutar, “Tanrı!” der
ve o zaman, her şeyden taşar Tanrı...

taş, ağaç, kerpiç, oyun hamuru,
görünen, görünmeyen,
konuşan, konuşmayan,
her neyse, her kimse,
yitirdiğimiz zaman ‘tanrı’mızı,
kendi postumuzun içinde biz de
kaybolmuş hissederiz
kendi benliğimizi,
benliğimizin rengini,
var oluşumuzun derinliğini.

yön duygumuzdur çünkü o, kendilik genimizdir ‘tanrı'

CAHİT KOYTAK
Yeni Başlayanlar İçin Metafizik

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

ses verenler