Psikolog geldiii hanıııım...

                     Roi James (Meditation on Flow)

Yeni tanıştığım insanlara psikolog olduğumu hemen söylemem...

Önce  beni  ben olarak  tanısınlar isterim, sıfatsız.

Öğrendiklerinde bakışları değişiyor çünkü , çekinme ve merak karışımı bir bakışla bakmaya başlıyorlar. Daha kontrollü davranmaya ve normal (!) gözükmeye çalışıyorlar. Normal gözükme kaygısı  doğallığı azaltıyor.

Çünkü ultrasonik bakışlarımla onların aklını ve ruhunu okuyacağımı ve bütün arızalarını bir bir tespit edeceğimi sanıyorlar (tesbit etmediğimden değil de kimin arızası yok ki :))

Üstelik psikoloğu herşeyi çözmüş, herşeyi aşmış, her dertle, her sorunla başaçıkabilen, sorunsuz, ideal insan gibi görme eğiliminde birçoğu.

İdealde olması gereken budur belki de...

Ancak ben meslek içinde bu kıvamda çok az kişi gördüm. Doktorun hiç hasta olmaması, mühendisin en güvenli evde oturması, dişçinin ağzında hiç çürüğünün olmaması gibi bir şey bu ...

Kitabını okuyan herkesin mutlaka odasında bir saat geçirmek isteyeceği ünlü terapist Yalom bile terapist  dayanışma grubuna katılıyorsa biz ne yapalım di mi ama ?

Geçen yaz terapist arkadaşıma danışmaya gittiğimi söylediğim de bazıları şaşkın gözlerle baktı bana... 

nası yani ? psikolog da terapiste gider mi? ya da niye gider? olur mu öyle şey? nasıl psikologmuş o...

Şu bir gerçektir ki terapi görmemiş kişi terapi yapamaz! Yapıyorum diyen yalan söyler. Bir terapiste gidecekseniz ilk sorunuz onun terapi görüp-görmediği olsun...

Kendine kör olan kişi başkalarının görmesini nasıl sağlar?

Samimiyet gereği ,bir süre sonra psikolog olduğumu söylüyorum tabi. Şaşkınlığı atlatanlar yavaştan dillendirmeye başlıyorlar :

"bizim oğlan da bu aralar çok sinirli,ters davranıyo... yaaa bu günlerde hiç konsantre olamıyorum...  hanıma da panik atak dediler..."