Nihal ARIN
Eski resimlerimden biridir bu. Baktım yeni resim yapamıyorum, bloğu da ihmal etmeyeyim diye eskilerden -aslında pek de beğenmediğim- bir resmi
koydum.
Aslında sadece resim değil, bir çok şeyi yapamıyorum bu aralar. Harıl harıl aramam gerekirken ev arayamıyorum, beni bekleyen bir çok kitap olmasına rağmen elime alamıyorum, alınca da dikkatimi toplayamıyorum.
Enerjim düşük,yüzüm asık, ev işleri ağır bir yük... Telefonla konuşmak bile zor geliyor bazen. Bir de işe gitmek var tabi...
Daha kendi söküğümü dikemediğim için kimsenin söküğü ile uğraşmak istemiyorum bu günlerde.
Kendi başıma olmak, tv seyretmek, internete girip başka insanların neler yaptığına, yazdığına bakmak, bilgisayarda oyun oynamak, öğle uykusuna yatmak, dengesiz ruh halimi anlayan dostların sesini, sohbetini, şakalarını duymak, bira ile deniz börülcesi yemek, azıcık da ağlamak iyi geliyor bu aralar.
Eee tabi bunun adı depresyon hop deyince girilmiyo ki hop deyince çıkılsın. Ama ne zaman çıkacağımı tahmin ediyorum, merdivenin çoğunu çıktım ama tepeye biraz daha var.
O zamana kadar ruh halim beni nereye götürürse...
Levent ARIN
depresyon nedir biliyorum, seni anlıyorum demem seni biraz olsun rahatlatır mı?
YanıtlaSilfakat sen yine de kendi sökügünü dikememisken bile benim söküklerimi dikmeye calısıyorsun ya, ben sana daha ne diyim.
en iyisi teşekkür edeyim. hem de parmak uclarıma kalkıp boynuna sarılarak :)
ya bir de perspektifsizlik de bir secimdir hocam :)
YanıtlaSilVe ayrıca Levent'in ebrusunda yeşil bir orman görüyorum ben :) Karadeniz gibi, bir çok yeşil yaprak iç içe geçmiş...
YanıtlaSil