kimse kimseyi bilemez

en çok kendime kızarım...

“neden öyle söyledim, neden şöyle söylemedim, niye öyle yaptım, çok gereksiz konuştum, düşüncesiz davrandım…” 

en çok kendime canım sıkılır… istediğim gibi biri olamama, zaaflarıma yenik düşmeme, beğenmediğim davranışlarıma… kızarım da kızarım… 

sonra azarı yiyen tarafım suratını asar, canı sıkılır, uykuları kaçar… kendimi affedene kadar  biraz içe döner, yalnız kalırım… 

böyle zamanlarda kitap okumak iyi gelir…

                                            Kimse kimseyi bilemez

                                 Kimse kimsenin, kendi kendiyle

                                               Didişip dururken

                                                       Neler çektiğini bilemez;

                                 Kimse kimsenin, kendi kendini

                                              Kabında tutmaya çalışırken

                                                       Neler çektiğini bilmez;

                                 Kimse kimsenin,kendi kendini

                                             Okşayıp avuturken de

                                                      Neler, neler tattığını bilmez;

                                Aslında, kimse kimseyi bilmez

                                                  Kimse kimseyi bilmez,

                                                         Bilse de, bir şeye yoramaz.

                                                     Cahit Koytak

bu aralar Cahit Koytağın “Yeni Başlayanlar İçin Metafizik” kitabını okuyorum... insana ve hayata dair o kadar anlamlı, o kadar güzel şiirleri var ki… 

sevdiğim şiirleri blogda paylaşırım düşüncesiyle sayfaların arasına kağıt koyuyordum ki bir baktım nerdeyse her sayfada kağıt var…

arada bir paylaşırım belki ama hepsini paylaşamayacağım için iyisi mi siz kitabı alın derim... dönüp dönüp okuyacağınızı garanti ederim...