Annelik narsistik bir durum galiba.Senden koparak kendi başına yaşamaya başlayan bir insanı hala kendi parçanmışcasına, her yaşta ve her koşulda korumak, kollamak, savunmak...
Hayır çocuğum yok ama annem var. Annelerin çoğu gibi her daim fedakar ,koruyucu ve evhamlı. Ne kadar terslensen, huysuzluk/kavga etsen hep görmezden gelen, affeden ve sevgisini bir gram eksiltmeyen.
Eleştirdim, kavga ettim, küçümsedim, dalga geçtim bir gün dönüp baktım ki aman allahım! ne çok benziyorum anneme!
Demek ki annemden aldıklarım ile kendi bulduklarım , içimde itişip-kakışmayı ve birbirlerini eleştirmeyi ömür boyu sürdürecekler. Ben annemden ayrı yaşasam bile annem benimle yaşamaya devam edecek.
Annem, işe gittiği dönemlerde, abime ve bana karşı ne kadar çok suçluluk duyduğunu anlatırdı hep. Ben büyüdüm, o yaşlandı ve suçluluk duyma sırası bana geldi.
Aylardır suluboya resimler yapıp duruyorum, hediye ettiğim resimler oldu, farkettim ki daha anneme bir tane bile vermemişim. Annem, resimlerin arasından , yukardaki resmi seçti ve Levent'in ebrusun asılı olduğu duvarın karşısına astı.
Sana olan sevgimi her zaman gösteremediğim için dilerim affedersin...
Levent ARIN
satırlar sona yaklastıkca gozlerimdeki yaslar, gözlerime sıgamayacak gibi oldular.
YanıtlaSilkendi anneni mi düşündün Nehir'i mi :)
YanıtlaSil